Mijn verhaal

Wie je nu bent, is de optelsom van wie je in aanleg bent en wat je door je opvoeding en ervaringen hebt aangeleerd. Wanneer we leven zonder voldoende stil te staan bij wie we van nature zijn en wat van nature bij ons past, lopen we het risico onvoldoende in verbinding te staan met onszelf, energie te verliezen en minder gelukkig te zijn dan mogelijk is.

Ik ben zelf een goed voorbeeld van iemand die de verbinding met zichzelf kwijt was. Ik lag verborgen onder een laag van 'rommel': aangeleerd en aangepast gedrag.  Je zou het ook overlevingsmechanismes kunnen noemen. En die waren er niet voor niets.

Toen ik vijf jaar oud was gingen mijn ouders scheiden. Er volgden jaren van onzekerheid. Mijn ouders bleven ruzie maken en geld werd daarbij als middel ingezet. Mijn vader koos voor een nieuw gezin, mijn moeder gaf hem van alles de schuld en vond het leven zwaar. In mijn ogen was ik niet de moeite waard geweest voor mijn vader om te blijven. Vanaf dat moment besloot ik (onbewust en uit onzekerheid) de ideale dochter te zijn om nog meer problemen te voorkomen. Ik deed goed mijn best op school, hielp mee in huis en ging door met leven alsof er nooit een vader (of een scheiding) was geweest. Mezelf ontdekken door te puberen sloeg ik voor het gemak over.

Toen ik na het gymnasium een keuze moest gaan maken voor een vervolgstudie, wist ik het al vrij snel. Ik wilde naar de HEAO, een carrière in het zakenleven, zodat ik financieel zelfstandig zou zijn (geen geldzorgen) en onafhankelijk (ze kunnen je zo maar in de steek laten). Dus haalde ik mijn diploma en startte in een commerciële functie. Maar na drie jaar de gewenste omzetten te hebben behaald, begon er iets te knagen. Hoe leuk het bedrijf en mijn collega’s ook waren, alleen omzet binnen halen gaf me geen voldoening meer. Ik had het gevoel ‘iets met mensen te willen doen'. 'Iets te willen betekenen' . Ik werd intercedent bij een uitzendbureau waar ik mensen door een baan verder kon helpen met hun leven. De eerste contouren van mijn diepere drijfveer om mensen te willen helpen bij hun ontwikkeling kwamen tevoorschijn…

Drie jaar later kwam de vraag 'was dit nou alles?' Zou ik na deze baan weer in de volgende rollen? Er moest toch meer zijn? Ik besloot in mijn eentje voor langere tijd met een rugzak naar Mexico te vertrekken, om Spaans te leren én om afstand te nemen van de dagelijkse molen waar ik in zat. Weg uit mijn ‘comfortzone’, en op zoek naar avontuur. Het werd een bijzonder jaar. Het allerbelangrijkste wat me van dat jaar is bijgebleven, is dat ik een spiegel kreeg in de vorm van nieuwe mensen om mij heen die mij zagen zoals ik op dat moment was. En via hen zag ik (misschien wel voor het eerst) mijn ware natuur, los van het verleden en mijn omgeving. Niet dat meisje dat door haar vader in de steek was gelaten, niet die ideale dochter die ik voor mijn moeder probeerde te zijn, niet die zakenvrouw die alles onder controle had en niemand nodig had. Ik zag mezelf zonder alle 'rommel' er omheen. Ik maakte langzaamaan verbinding met wie ik van nature was. En dat was een wezenlijke verandering waar ik nog steeds dankbaar voor ben.

Toen ik weer terug was in Nederland koos ik voor leidinggevende functies waarin ik me mocht bezighouden met de ontwikkeling van mijn teamleden, ik ontmoette mijn grote liefde en durfde me eindelijk echt te verbinden. Ik werd moeder van een prachtige dochter. En zelfs de relatie met mijn vader werd uiteindelijk nieuw leven in geblazen.  En toen liet mijn gezondheid me in de steek. Er was namelijk één belangrijk aspect van mijn leven waar ik onvoldoende aandacht voor had, mijn lichaam. In mijn enthousiasme mijn leven vorm te geven wilde ik teveel: een leuke relatie, leuke vrienden, een leuke baan, een goede moeder zijn, leuke dingen doen. Langzaam putte ik mijzelf uit. En daarbovenop bleek ik een chronische aandoening te hebben. Door de confrontatie met een fysieke beperking kwam alle moeheid van te lang doorgaan eruit.

Opnieuw begon er een reis. Ditmaal niet naar een zonnig ver land, maar een zoektocht naar mijn bron van energie. Waar was alle energie naartoe gegaan? En waarom lukte het me niet meer om op te laden? Waar was de balans gebleven? En waarom was ik die kwijt? Ik kwam erachter dat het onbewust op verschillende vlakken tegelijk in mijn leven drukker was geworden en dat was allemaal bij elkaar teveel. Ik was eerst een single, werkende, alleenwonende vrouw. Nu was ik een moeder geworden met een gezin én een leidinggevende functie met de verantwoordelijkheid voor een heel team. Mijn behoeften bleken veranderd.  Ging het eerst om ‘meer willen’, nu wilde ik juist ‘minder'. Het was tijd voor een flinke reset. Met behulp van een coach ging ik op zoek naar mijn ware natuur en wat mij energie geeft. Ik liet los wat niet meer bij me paste en koos voor wat wezenlijk belangrijk voor me is en waar ik energie van krijg.

Ik kreeg meer tijd, meer ruimte, meer rust en meer energie. En nu doe ik wat ik het liefste doe.